editorial

Γειά σας, είμαι η Iris και βρίσκεστε στο προσωπικό μας ιστολόγιο.
Και λέω "μας" γιατί εδώ έχουν όλοι λόγο. Εγώ μπορεί να καταθέτω τη σκέψη και τις απόψεις μου, εσείς όμως έχετε κάθε δικαίωμα να διαφωνήσετε. Αν έχετε δε και τρανταχτά επιχειρήματα είμαι έτοιμη να τα ακούσω.
Ετσι κι αλλιώς το καφεδάκι μας πίνουμε ανταλλάσσοντας κουβέντες...δημιουργικές, έξυπνες και ξύπνιες.
Κι όπως κάθε παρε-ίστικο ταξίδι, έτσι κι εμείς θα σουλατσάρουμε απο το ένα θέμα στο άλλο, γιατί είμαστε μέσα σε όλα!

Καλές ημέρες
Iris

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Το AVATAR είναι έκπληξη!









Χθές το βράδυ είδα επιτέλους το AVATAR. 
Το περίμενα πως και πως απο τη στιγμή που περίπου ένα χρόνο πρίν είχα πέσει πάνω στο trailer της ταινίας και κατάφερα επιτέλους να βρω ελεύθερο χρόνο.
'Ημουν δε ιδιαίτερα επιφυλακτική γιατί πολλές φορές είχα ακούσει καλές κριτικές για μια ταινία, εώς και διθυράμβους θα έλεγα και τελικά βγαίνοντας απο την αίθουσα η μονη λέξη που μου έρχονταν στο μυαλό για ότι είχα δεί ήταν κατά το λαικότερο ... "φόλα".
Μπήκα λοιπόν, αφού πρώτα προμηθεύτηκα τα 3D γυαλάκια μου, που θεώρησα ότι θα είναι και ένα πρώτης τάξεως καμουφλάζ σε περίπτωση που με πάρει ο ύπνος και περίμενα να ξεκινήσει η προβολή.
Και αντί της απογοήτευσης που θεωρούσα και πιο πιθανή, ήρθε η έκπληξη! Περίμενα βεβαίως ότι τα γραφικά και η φωτογραφία θα ήταν εντυπωσιακά. Ομως ο σκηνοθέτης κατάφερε κάτι που ισως μετά τους "τριακόσιους" δεν είχα δεί. Να δουλέψει πάνω σε ένα σενάριο που ήξερε ότι απο ένα σημείο της ταινίας και μετά θα ήταν αναμενόμενο, κάνοντας το να φαίνεται μοναδικό! Κι αυτό, μέσα από την πανδαισία των υψηλής τεχνολογίας πλάνων και των γραφικών, που μπλέκονταν αριστοτεχνικά, ερεθίζοντας τα συναισθήματα μας και τις μνήμες μας, αφού το story των διωγμένων ιθαγενών, χτυπά ούτως ή αλλως, ευαίσθητες χορδές, στις ψυχές όλων μας.  
Δεν αγωνιούσα για το τέλος-αυτό λίγο πολύ ήταν προδιαγεγραμμένο από τα μισά της ταινίας- αλλά με τι τρόπο θα δοθεί αυτό το τέλος. Τι έκπληξη σε επίπεδο τεχνολογίας θα έρθει παρακάτω, ενώ παράλληλα τα συναισθήματα εναλλάσσονταν το ένα το άλλο και με κρατούσαν σε εγρήγορση, αφού κάθε σκηνή, κάθε hitech πλάνο, ήταν τόσο όσο χρειάζονταν. Ακριβώς όσο χρειάζονταν για να μείνεις εκεί...
Ο Κάμερον, σίγουρα είναι χαρισματικός και ξέρει πως να "δένει" μια ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι τον "τιτανικό" δεν μπόρεσα να τον δώ ολόκληρο...Ισως γιατί προυπήρχε μια ταινία, ίσως γιατί πέρα από τη φωτογραφία, σε μένα τουλάχιστον δεν έδωσε κάτι καινούργιο. 
Εντεκα χρόνια μετά κάνει το comeback με μια ταινία μεσαίου σεναρίου, έχοντας όμως κάνει κτήμα του το "more is less". 
Βγήκα απο την αίθουσα εντυπωσιασμένη. Μέσα μου αναρωτιόμουν άν με κάποιο τρόπο μπορούσε να κρατήσει λίγο παραπάνω. Το ίδιο είχα νιώσει με το "matrix", που συνεχίζω να υποστηρίζω ότι υπερέχει θεαματικά σε επίπεδο σεναρίου και δημιούργησε μια ολόκληρη σχολή εφέ που χρησιμοποιούνται σε πολλές ταινίες ακόμη και σήμερα. 
Το "matrix" είχε και συνέχεια. 
Λέτε η απάντηση στο ποια θα είναι η επόμενη ταινία του Κάμερον και άν θα καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό του, να είναι το "avatar2" ? Γιατί οχι...  Αλλωστε η επιστροφή και μόνο των ανθρώπων στον μακρυνό πλανήτη, είναι ένα έναυσμα. Σε αυτήν την περίπτωση όμως το σενάριο θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευρηματικό.


Στο τέλος της ταινίας, κάποιοι μένουν εκεί. 
Στην "Πανδόρα". 
Αν μπορούσα θα ήμουν ένας απο αυτούς...